Doświadczenie w terapii pacjentów z objawami HPPD po dwóch latach obserwacji i prób terapii. Trzy grupy pacjentów.
HPPD (ang. Hallucinogen Persisting Perception Disorder) to objawy zaburzenia postrzegania związane z reguły, choć nie zawsze, z przyjmowaniem substancji halucynogennych lub/i THC. Są to złudzenia wzrokowe w postaci błysków światła, rozmazania konturów, albo „powidoków”, lub „widzenia” świetlistych konturów przedmiotów; czasem objawy przybierają postać złożonych złudzeń lub halucynacji wzrokowych. Często trwają pomimo pełnej abstynencji od używania halucynogenów (głównie LSD, DMT, marihuany, MDMA, benzydaminy), upośledzając w znacznym stopniu funkcjonowanie.
Moje doświadczenie z leczeniem pacjentów z objawami HPPD obejmuje trzy grupy chorych.
Pierwsza to osoby z doznaniami „śniegu optycznego”, którzy są uzależnieni od halucynogenów lub marihuany. Ta grupa rokuje najlepiej, jeśli pacjentowi uda się utrzymać pełną abstynencję. Tacy pacjenci powinni być leczeni farmakologicznie jak najkrócej; dalej ma sens jedynie terapia odwykowa i, później, terapia ukierunkowana na korekcję osobowości (tzw. "terapia pogłębiona"). Przy pełnej abstynencji (także od alkoholu), objawy mijają po kilku miesiącach do roku czasu (to w psychiatrii dość szybko, niestety).
Druga grupa, to pacjenci okazjonalnie nadużywający substancji psychoaktywnych, lub niemający w wywiadzie tego typu zachowań. Przychodzą ze „śniegiem optycznym”, z reguły bez dodatkowych objawów HPPD. Tu leczenie jest długotrwałe, często nie dochodzi do istotnej remisji objawowej („wyzdrowienia”). Często muszę stosować benzodwuazepiny przez dłuższy czas. Tu sensownych metod terapii nie ma, pozostaje otwarte pole do dalszych badań.
Trzecia grupa to pacjenci, którzy przychodzą z objawami HPPD, natomiast istota choroby jest zupełnie gdzie indziej: Często to zaburzenia psychotyczne, choroba afektywna dwubiegunowa, głębokie zaburzenia osobowości, czy poważna nerwica (objawy konwersyjne).
Tak czy inaczej, osoby z objawami „śniegu optycznego”, czy innymi doznaniami wzrokowymi lub/i słuchowymi (np. pisk w uszach, „głosy”, „dźwięki”) powinny skontaktować się z psychiatrą. Wskazane jest wykonanie określonych badań o których piszę w innym miejscu na blogu. Nie tracą wtedy niepotrzebnie pieniędzy. Nie zlecę żadnej terapii bez wykluczenia niepsychiatrycznych przyczyn wystąpienia objawów.
Farmakoterapia każdej grupy obejmuje inne grupy leków, w pierwszym i drugim wypadku kładłbym duży nacisk na psychoterapię.
(Autor korzystał z doświadczeń własnych)
Krzysztof Gil